Acht maal 24 op de Pacific zonder eten

“De Elbe was een geweldig schip. Met fantastische eigenschappen. Er zat een hele mooie lijn in. En luxe van binnen! Het was de eerste zeesleper van Smit & Co. met airconditioning. Maar vooral de zeewaardigheid is me bijgebleven. Supersterk. Het was altijd een fijn schip om mee te varen.” Aan het woord is vrijwilliger Cor Witvliet, voormalig bemanningslid op de Elbe, en na dertig jaar opnieuw actief aan boord. Ook zijn zoon en kleinzoon komen graag op de Elbe.

“Toch moet ik zeggen dat we een keer goed in de penarie hebben gezeten toen ze net nieuw was. Dat was de allereerste keer dat ik ellende meemaakte op zee. We zaten op de Pacific, tussen Amerika en Australië met twee vliegdekschepen. Dat was een unicum. Maar we hadden een van de sterkste zeeslepers van die tijd. We konden zo’n sleepreis makkelijk aan, en we hadden al een paar honderd mijl achter de rug. Maar toen ging het mis. We hadden zwaar weer. Golven van zeven tot acht meter hoog. En ja hoor, de sleepdraad brak. Pang! En tot overmaat van ramp draaide die in de schroef. En daar lagen we.”

Het slechte weer maakte dat bemanning zich niet comfortabel voelde op het onbestuurbare schip. Ook de runners op de beide vliegdekschepen moeten het zwaar hebben gehad. “Maar we konden helemaal niets uitrichten. Eerst moest die tros uit de schroef, als dat al zou lukken. Acht dagen heeft het geduurd. Acht maal vierentwintig uur stuurloos op de Pacific. Op een gegeven moment dreigden we zelfs zonder eten te komen zitten. Toen hebben we nog proviand van de Amerikaanse Marine gekregen.”

“Na een hoop geschuur en getrek hebben we uiteindelijk toch de sleepdraad los kunnen snijden en beide vliegdekschepen weer kunnen vastmaken. Het is goed afgelopen, maar een avontuur was het wel!”